Απόκριες: Τα πιο ενδιαφέροντα έθιμα της Σκοπέλου είναι τα αποκριάτικα. Το νησί φαίνεται ότι διατήρησε πολύ ζωηρή την αρχαία παράδοση των διονυσιακών τελετουργιών, που γίνονταν προς τιμή του Σταφύλου και του Διονύσου. Φυσικά από τα παλιά έθιμα πολύ λίγα επιβιώνουν σήμερα και στα περισσότερα από αυτά συνηθίζεται να παίρνουν μέρος κυρίως παιδιά .Αντίθετα πιο παλιά η συμμετοχή όλων των μεγάλων στις αποκριάτικες εκδηλώσεις ήταν καθολική. Οι Σκοπελίτες που βρίσκονταν στην Μπραϊλα έρχονταν στη Σκόπελο για να γιορτάσουν τις αποκριές και να ντυθούν μουτσούνες. Τις δύο πρώτες Κυριακές της αποκριάς δεν γινόταν τίποτα το ιδιαίτερο. Συνήθιζαν μόνο να κάνουν χορούς στα σπίτια. Την Τρίτη Κυριακή αναφέρεται ότι ντύνονταν οι «κακές μουτσούνες ή κουδουνάτοι».Το έθιμο γινόταν στη συνοικία της Παναγίας και το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν οι βωμολοχίες και τα άσεμνα πειράγματα, τόσο ώστε γυναίκα δεν τολμούσε να περάσει από εκεί. Την προτελευταία Κυριακή των αποκρεών γινόταν το έθιμο της τράτας που τα τελευταία χρόνια ξαναζωντανεύει στην Σκόπελο. Η τράτα ήταν ένα καράβι μεγάλων διαστάσεων κατασκευασμένο από καλάμια και ξύλα. Μέσα στην τράτα βρισκόταν το πλήρωμα από τον καπετάνιο μέχρι τον τελευταίο μούτσο. Όλοι ήταν μουτζουρωμένοι και περνούσαν από όλα τα μέρη της πόλης κι όπου υπήρχε ανοιχτό μέρος καθόντουσαν και τραγουδούσαν λέγοντας άσεμνα τραγούδια. Την Κυριακή των αποκριών το γλέντι έφτανε στο κατακόρυφο με το έθιμο των "καλών".

Καλοκαιρινά έθιμα:Τον Ιούνιο, στη γιορτή του Αηγιαννιού του Ρηγανά, γινόταν στο Κλήμα, όπως και αλλού, το έθιμο του Κλήδονα. Την παραμονή της γιορτής, στις 23 Ιουνίου, στέλνανε ένα παιδί στη βρύση να φέρει το αμίλητο νερό, το οποίο άδειαζαν σε καθαρή και " πτίδια " σκεπασμένη κανάτα. Μέσα στο νερό αυτό ρίχνανε τα δαχτυλίδια και άλλα χρυσαφικά τα κορίτσια του χωριού και το επό­μενο βράδυ, ανήμερα του Αη-Γιαννιού του Ριγανά, άνοιγαν τον Κλήδονα, δηλαδή ξεσκέπαζαν την κανάτα με το εξής τραγούδι:
Ανοίξατι του κλήδουνα
Κι στρώστι τα βιλούδα
για να πιράσι ου βασιλιάς
μι τι βασιλουπούλα Βουτούσαν το χέρι στην κανάτα με το νερό και το χρυσαφικό που θα έπιαναν θα ήταν της τυχερής. Στη συνέχεια λέγανε κι άλλα στιχάκια για την κάθε κοπελιά της οποίας το χρυσαφικό θα βγάζανε από την κανάτα. Πρώτα λέγανε, λοιπόν, τα καλά και στη συνέχεια τα "πιρπάσκα" και τα σκωπτικά. Μετά το τέλος της διαδικασίας αυτής τα κορίτσια συνήθιζαν να μπουκώνονται με το νερό του κλήδονα, το οποίο το κρατούσαν στο στόμα, μέχρι να ακούσουν κάποιο όνομα. Το όνομα λοιπόν που θα άκουγαν θα ήταν και το όνομα του μέλλοντος συζύγου.
Επίσης, στο Κλήμα τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας η κοπέλα που ήθελε να δει ποιόν θα πάρει, κοίταζε μέσα στο νερό του κλήδονα κι έβλεπε το πρόσωπο του νέου που θα παντρευόταν. Επίσης την παραμονή ταυ Άη Γιαννιού ανάβανε στις γειτονιές τις γνωστές φωτιές, καίγοντας παλιότερα τα κλαδιά, τα οποία χρησιμοποιούσαν, για να κλαδώσει το "καματερό", δηλαδή οι μεταξοσκώληκες. Αργότερα καίγανε "κλάρεις" ή και άλλα κλαδιά. Πάνω δε από τις φωτιές αυτές πηδούσαν μικροί και μεγάλοι "για το καλό". Επίσης έλεγαν πως για να μη μυρίζουν τα πόδια έπρεπε να τα τρίψουν στη στάχτη της φωτιάς αυτής. Την ημέρα της γιορτής του Αη - Γιαννιού συνήθιζαν να μαζεύουν ρίγανη, την οποία χρησιμοποιούσαν σε περιπτώσεις πόνου. Τέλος, την ίδια μέρα βρέχουν το κεφάλι τους με θάλασσα για το καλό, ευχόμενοι καλό καλοκαίρι.
Στο τέλος του Ιουνίου, στις 29 - 30, ήταν οι γιορτές των Αγίων Αποστόλων, τις οποίες όμως κάλυπτε η πανήγυρις η θερινή των πολιούχων του χωριού Αγίων Αναργύρων.
Το καλοκαίρι τελείωνε με τις γιορτές της Παναγίας και του Αη Γιαννιού. Ωστόσο, αυτό που κυριαρχούσε στο Κλήμα τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν το μάζεμα του αμύγδαλου και του δαμάσκηνου.
Τα αμύγδαλα τα μάζευαν τμηματικά, από το τέλος του Ιουλίου μέχρι το τέλος του Αυγούστου, ενώ τα δαμάσκηνα έπρεπε να τα προφτάσουν, κυρίως στις αρχές του Αυγούστου για να μην πέσουν. Πρώτα μάζευαν τα γλυκά, τύπου αζέν και τα λιάζανε, για να τα ψήσουν στη συνέχεια στους ειδικούς κλίβανους (φούρνους). Στα κορόμηλα δούλευαν πολλοί εργάτες και εργάτριες, τόσο στο μάζεμα, όσο και στους φούρνους.
Παράλληλα με τα αμύγδαλα μάζευαν και σύκα, άσπρα και μαύρα, τα οποία λιάζανε σε ειδικές λιάστρες καμωμένες από σπάρτα, τα οποία είχαν πατήσει, για να λάβουν επίπεδο σχήμα. Για τα ωραία σύκα των παλιών Κληματιανών των μέσων του 19ου αιώνα κάνει λόγο ο Γερμανός μεταλλειολόγος G. Fiedler.
Μέσα στις καλοκαιρινές δραστηριότητες των Κληματιανών ήταν και οι κήποι, τα μικρά μποστάνια, στα οποία φύτευαν κολοκυθιές, ντοματιές, αγγουριές, φασολιές κ.ά, για οικιακή χρήση. Ωστόσο, υπήρχαν και μεγάλοι κήποι, τα μεγάλα μποστάνια δηλαδή, όπως του Γέρο Γιουργούλια στου Κώστα και του γερο Γιώργη Τσουκαλά, στο Ρέμα. Φυσικά φέρνανε και από τη Χώρα της Σκοπέλου τέτοια οπωρικά κάποιοι από τους πολλούς μποστανιτζήδες που υπήρχαν τότε εκεί. Τέλος, μέσα στις επιτακτικές εργασίες των παλιών Κληματιανών στη διάρκεια του θέρους ήταν και το θάμνεμα των ελαιώνων, που κάρπιζαν σχεδόν κάθε χρόνο. Με πολύ προσεκτικό τρόπο, λοιπόν, καθάριζαν τους ελαιώνες από τα ξερά χορτάρια, τα βάτα και τους θάμνους κάνοντας τα τόσο καθαρά, ώσ τε κατά τους ντόπιους, "λάδ' να ρίξεις, θα του μαζώξεις". Το πρώτο χέρι δε του μαζέματος της ελιάς γινόταν μέσα στον Σεπτέμβριο αμέσως μόλις τέλειωνε ο τρύγος.
Η 1η Σεπτεμβρίου ήταν πάντα μία ξεχωριστή μέρα για το χωριό και την πρόσεχαν πολύ. Έτσι την "προυτουτρυτιά" δεν δέχονταν επισκέψεις, λόγω του αβουδιακού που ανάφερα παραπάνω στη 1η Ιανουαρίου. Παλιότερα έδιναν μεγάλη σημασία στην ημέρα αυτή, έφερναν δηλαδή φρέσκο νερό από τη βρύση, αλλά και μια σιδερόπετρα στο σπίτι, ενώ δεν παρέλειπαν να βάλλουν κάποιον καλοπόδαρο να τους κάμει ποδαρικό κ.λ.π.

Πρωτοχρονιά: 31η Δεκεμβρίου είναι η λεγόμενη κλειδοχρονιά. Κάθε νοικοκυρά κάνει την ημέρα της πρωτοχρονιάς τον αμποδιακό,είναι το λεγόμενο ποδαρικό, που γίνεται για να έχει το σπίτι όλο το χρόνο χαρά και υγεία. Η νοικοκυρά έφερνε από την βρύση καθαρό νερό και ράντιζε όλους και όλα μέσα στο σπίτι. Κρατούσε και μια σιδερόπετρα για να είναι όλοι σιδερένιοι.

Του πολιούχου Αγίου Ρηγίνου: Την 25η Φεβρουαρίου γιορτάζει ο πολιούχος της Σκοπέλου Άγιος Ρηγίνος. Είχε διατελέσει επίσκοπος του νησιού και μαρτύρησε το 326 μ.Χ. επί Ιουλιανού του Παραβάτη. Την ημέρα αυτή όλοι οι κάτοικοι της Σκοπέλου συγκεντρώνονται στο μοναστήρι του αγίου Ρηγίνου, που βρίσκεται 2 χλμ. προς τα νότια της πόλης. Η πομπή αρχίζει από την εκκλησία του Χριστού, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του Αγίου. Καθοδόν ψάλλονται τα εγκώμια, που είχε συνθέσει τον περασμένο αιώνα ο Σκοπελίτης λόγιος Ιωάννης Δρακιώτης, πάνω σε γνωστούς ύμνους της εκκλησίας. Η πομπή φτάνει στη μονή, γίνεται η λειτουργία και επακολουθεί ομιλία. Κατόπιν τα ιερά λείψανα μεταφέρονται στην πόλη. Στην επιστροφή η πομπή σταματάει στον Αη-Ρηγινάκι, το παλιό γεφύρι, όπου κατά την παράδοση αποκεφαλίστηκε ο Άγιος . Αυτή την ημέρα όλη η πόλη αδειάζει. Οι γεροντότεροι έχουν τάμα να πάνε στο μοναστήρι του αγίου Ρηγίνου.