Στην τοποθεσία Σεντούκια, βρέθηκαν οι αρχαίοι λαξευτοί τάφοι, πιθανόν Υστερορωμαικών χρόνων, στο βουνό Δέλφι, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Το μέρος είναι κάπως δυσπρόσιτο, ένας απογευματινός όμως περίπατος θα σας αποζημιώσει με την πανοραμική θέα των γύρω νησιών.

Τα ερείπια του Ενετικού φρουρίου, του Κάστρου. Κάτω από το Κάστρο βρίσκεται η ακρόπολη κλασικών χρόνων με το τείχος της αρχαίας Πεπαρήθου, τμήματα του οποίου σώζονται σε αρκετά σημεία. Στα δυτικά και στα βόρειο-δυτικά του Κάστρου, στις θέσεις  “στου Κανάκη τη Λάκκα” και “Ράχες –Αγ. Κων/νος” σώζονται ακόμα οι καλοφτιαγμένοι τοίχοι που συγρατούσαν τα πλατώματα, όπου πιθανότατα είχαν χτιστεί αντίστοιχα οι ναοί της Αθηνάς και του Διονύσου. Μέσα στην περιοχή βρίσκονται πολλές μικρές εκκλησίες, όπως αυτή του Αγ. Αθανασίου, που ήταν και ο πρώτος μητροπολιτικός ναός της εντός του φρουρίου πόλεως και διατηρεί θαυμάσιες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα. Στα θεμέλιά του βρίσκεται αρχαιότερο ιερό ειδωλολατρικής περιόδου. Στη δε κορυφή του Κάστρου βρίσκεται και το μαγαζί του Γιώργου Ξηντάρη, ενός από τους τελευταίους της ρεμπέτικης μουσικής.

Τα ερείπια του ναού του Ασκληπιού στη θέση Αμπελική στη νότιο – ανατολική παραλία του όρμου της Σκοπέλου, που χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα πΧ.. Παλαιότερες και πρόσφατες ανασκαφές αποκαλύπτουν σιγά-σιγά οικοδομήματα της εποχής και πολλά αφιερώματα, αγάλματα και επιγραφές κλασικών κυρίως και ελληνιστικών χρόνων. Για το μνημείο αυτό καταρτίζεται πρόγραμμα πλήρους αποκάλυψης και ανάδειξης του.

Η Σελινούς ήταν κτισμένη στη θέση του σημερινού Λουτρακίου. Το όνομά της είναι γνωστό από νεότερη επιγραφή του 2ου μ.Χ. αιώνα, είναι όμως προφανής η αρχαία της προέλευση. Η οχύρωσή της ήταν ισχυρότατη αλλά σήμερα σώζεται μόνο ένα μικρό μέρος. Το τείχος δέχτηκε πολλές προσθήκες αλλά λίγα τμήματα, που φτάνουν το νωρίτερο μέχρι τον 4ο π.Χ αιώνα έχουν σωθεί με τη βοήθεια σύγχρονων επιδιορθώσεων, κυρίως στο ανατολικό τμήμα της ακρόπολης. Το τείχος φέρει γωνιώσεις και εσοχές κατασκευασμένες με επιμέλεια. Η ύπαρξη πύργων δεν είναι δυνατό να διαπιστωθεί. Η τειχοποιία έχει γίνει κατά το ισόδομο σύστημα από ομοιόμορφους λίθους με καμπύλη εξωτερική επιφάνεια, που φέρουν εμβόλιμες πέτρες στους ενδιάμεσους αρμούς. Στο ίδιο τμήμα διακρίνονται τρεις διαφορετικές φάσεις κατασκευής, τον πολυγωνικό τύπο της αρχαϊκής περιόδου, τον κλασσικό – ελληνιστικό του 4ου αι. και τον βυζαντινό πλίνθινο που προστέθηκε αργότερα.