Η ζωή του
Γεννήθηκε στη Σκόπελο, όπου και πήρε τη βασική μόρφωση. Το 1831 ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη όπου έμεινε για λίγους μήνες κι αργότερα ταξίδεψε στο Βουκουρέστι, όπου σπούδασε, και αργότερα στο Ιάσιο, όπου και εγκαταστάθηκε για τα επόμενα 4 χρόνια, εργαζόμενος ως γραμματέας του ηγεμόνα Κωνσταντίνου Μαυροκορδάτου. Μέχρι το 1843 υπηρετούσε ως γραμματικός β΄ τάξης τον ηγεμόνα. Εκείνη τη χρονιά παραιτήθηκε μετά την άρνηση του Μαυροκορδάτου να τον προβιβάσει σε γραμματικό α΄ τάξης. Την ίδια χρονιά διορίστηκε ως γραμματικός α΄ τάξης στην υπηρεσία του νέου ηγεμόνα της Μολδαβίας, Ιωάννη Μαυροκορδάτου και εγκαταστάθηκε ξανά στο Ιάσιο. Απέκτησε πλούτη και προβιβάστηκε στο αξίωμα του καμινάρη, αλλά το 1747 φυλακίστηκε για 20 μήνες περίπου, ίσως από δικές του ατασθαλίες ή μηχανορραφίες εχθρών του στην ηγεμονική αυλή. Μετά την αποφυλάκισή του έμεινε στην Κωνσταντινούπολη και παντρεύτηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη σύζυγός του είχε πεθάνει) αλλά δύο χρόνια μετά έχασε και την γυναίκα και την κόρη του. Το 1753, απογοητευμένος από τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής του, αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Πήρε το όνομα Καισάριος και, αφού έζησε για τρία χρόνια στη νήσο Πιπέρι, απέναντι από τη Σκόπελο, και στη μονή Ευαγγελίστριας της Σκοπέλου, το 1757 ταξίδεψε στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στη Μονή Ξηροποτάμου. Τα επόμενα χρόνια περιόδευσε σε περιοχές της Ελλάδας και στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες για να συγκεντρώσει χρήματα για τη Μονή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος το 1765 και έμεινε στις Μονές Ξηροποτάμου και Κουτλουμουσίου μέχρι το 1778, όταν επέστρεψε στην Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκόπελο μέχρι το 1784. Εκείνη τη χρονιά επέστρεψε στη Μονή Ξηροποτάμου και λίγους μήνες μετά πέθανε.
Η ζωή του εξιστορήθηκε από τον ίδιο στο έμμετρο αφήγημα Κήπος Χαρίτων που γράφτηκε το 1768 και απευθύνεται στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο τον Φιράρη.

Το έργο του
Ο Δαπόντες ήταν πολυγράφος συγγραφέας. Τα έργα του αριθμούν πολλές χιλιάδες δεκαπεντασύλλαβους στίχους, με περιεχόμενο θρησκευτικό, χρονογραφικό, ή αυτοβιογραφικό και γενικά με ηθικοδιδακτικές προθέσεις. Η κριτική επισημαίνει στα έργα του, πέρα από τεχνικά μειονεκτήματα όπως οι πλατειασμοί και η προχειρότητα, θετικά στοιχεία όπως το χιούμορ, η θυμοσοφική διάθεση, η παρατηρητικότητα και η κάποιες οξυδερκείς παρατηρήσεις. Τύπωσε ο ίδιος αρκετά βιβλία του αλλά άλλα έμειναν ανέκδοτα σε χειρόγραφα. Αρκετά από τα ανέκδοτα δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Σάθα στη Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη και τον Emile Legrand στην Bibliothèque Grecque vulgaire. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στα εκδεδομένα κείμενα και στα χειρόγραφά του ο Δαπόντες προσέθετε στο τέλος μία προειδοποίηση («επιτίμιον») με προειδοποίηση προς τους μελλοντικούς εκδότες να μεριμνούν για την επιμελή εκτύπωση του έργου, να μην παραλείπουν στίχους, να μην κάνουν λάθη και να μην σφετερίζονται ή αλλοιώνουν τα κείμενά του, γιατί σε αυτήν την περίπτωση θα έχουν αντίδικο τον Θεό.

Κάποια από τα σημαντικότερα έργα του είναι:

• Καθρέπτης γυναικών
• Χρηστοήθεια
• Οι Σκοπελίτες
• Τράπεζα πνευματική
• Λόγοι πανηγυρικοί
• Κανών περιεκτικός πολλών εξαίρετων πραγμάτων
• Κήπος Χαρίτων
• Χρονογράφος
• Γεωγραφική Ιστορία
• Δακικαί Εφημερίδες

Ο Παύλος Νιρβάνας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Πέτρου Κ. Αποστολίδη) γεννήθηκε το 1866 στη Μαριούπολη (σημερινό Ζντάνοφ) της Ρωσίας. Ο πατέρας του ήταν Σκοπελίτης και η μητέρα του Χιώτισσα. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1890 κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, απ’ όπου παραιτήθηκε το 1922 με το βαθμό του γενικού αρχίατρου. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε πέντε παιδιά.
Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1884, όταν εξέδωσε την πρώτη ποιητική του συλλογή και άρχισε να δημοσιεύει χρονογραφήματα σε εφημερίδες. Έκτοτε, ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου, γράφοντας ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια, χρονογραφήματα, κινηματογραφικά σενάρια, ενώ μετέφρασε ποιήματα και δοκίμια (Χαμσούν, Πλάτωνας). Διατηρούσε αλληλογραφία με τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής και συνέβαλε στην ανάδειξη νεότερων λογοτεχνών. Για το έργο του τιμήθηκε το 1923 με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ το 1928 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε από βρογχοπνευμονία στην Αθήνα, το 1937.

Ενδεικτικά έργα του :

• Δάφναι εις την 25ην Μαρτίου 1821 (ποιήματα-1884)
• Η φιλοσοφία του Νίτσε (μελέτη-1898)
• Παγά Λαλέουσα (ποιήματα-1907)
• Ο αρχιτέκτων Μάρθας (θέατρο-1907)
• Το χελιδόνι (θέατρο-1908)
• Μαρία Πενταγιώτισσα (θέατρο-1909)
• Όταν σπάσει τα δεσμά του (θέατρο-1910)
• Το συναξάρι του παπα-Παρθένη (διηγήματα-1915)
• Ξενιτιά (διηγήματα-1925)
• Το έγκλημα του Ψυχικού (μυθιστόρημα-1928)